Trzydzieści lat po wydaniu Wynaleźć samotność, w której tak znakomicie opisał swoją młodość i relacje z ojcem, autor przedstawia nam kolejne niekonwencjonalne wspomnienia. W nich z kolei zawarł poruszającą opowieść o życiu i umieraniu swojej matki.Auster rozpoczął pisanie Dziennika zimowego na miesiąc przed swoimi 64. urodzinami. Co ciekawe, tekst jest pisany w drugiej osobie, jakby autor samemu sobie opowiadał swoje życie. Właściwie głównym bohaterem dziennika jest ciało - zmieniające się, doznające urazów, bólu, przyjemności, rozkoszy i najprostszych zmysłowych odczuć - chłodu, ciepła słońca, przyjemności leżenia w gorącej kąpieli.Dziennik zimowy to także opowieść o miejscach i ludziach, których spotkał w swoim życiu. O miłościach, romansach, przyjaźniach i nieuchronnie zbliżającej się starości.

Od lat czytali swoje książki, ale poznali się dopiero w 2008 roku. Mieszkają na dwóch różnych kontynentach, ale łączą ich listy i nieliczne spotkania. Coetzee ostrożnie dobiera słowa i po raz pierwszy odsłania prywatne życie. Auster uwielbia anegdoty i snuje barwne historie. Otwarcie pisze o słabościach i nie kryje swoich odczuć. Choć tak bardzo różnią się od siebie, w listach rozmawiają o wszystkim, co dla nich ważne - począwszy od sportu poprzez kryzys finansowy, filozofię i politykę, małżeństwo i miłość, ojcostwo, kazirodztwo, na sztuce i śmierci skończywszy.